دو  روز مانده به پایان جهان، تازه فهمید که هیچ زندگی نکرده

است. تقویمش پر شده بود و تنها دو روز خط نخورده باقی مانده

بود. پریشان شد و آشفته و عصبانی. نزد خدا رفت تا روزهای

بیشتری از خدا بگیرد. داد زد و بد و بیراه گفت،خدا سکوت کرد.

آسمان و زمین را به هم ریخت، خدا سکوت کرد. جیغ زد و جار و

جنجال راه انداخت،خدا سکوت کرد. به پر و پای فرشته و انسان

پیچید،خدا سکوت کرد. کفر گفت و سجاده دور انداخت، خدا سکوت

کرد. دلش گرفت و گریست و به سجاده افتاد، خدا سکوتش را

شکست و گفت :عزیزم اما یک روز دیگر هم رفت. تمام روز را به بد و

بیراه و جار و جنجال از دست دادی. تنها یک روز دیگر باقیست. بیا و

لااقل این یک روز را زندگی کن. لابه لای هق هقش گفت: اما با یک

روز... با یک روز چه کار می توان کرد... خدا گفت:آن کس که لذت یک

روز زیستن را تجربه کند ، گویی که هزارسال زیسته است و آنکه

امروزش را درنمی یابد، هزار سال هم به کارش نمی آید. و آن گاه

سهم یک روز زندگی را در دستانش ریخت و گفت: حالا برو و زندگی

کن. او مات و مبهوت به زندگی نگاه کرد که در گودی دستانش می

درخشید. اما می ترسید حرکت کند، می ترسید راه برود، می

ترسید زندگی از لای انگشتانش بریزد. قدری ایستاد... بعد با خودش

گفت: وقتی فردایی ندارم، نگه داشتن این زندگی چه فایده ای

دارد، بگذار این یک مشت زنگی را مصرف کنم. آن وقت شروع به

دویدن کرد. زندگی را به سر و رویش پاشید، زندگی را نوشید و

زندگی را بویید و چنان به وجد آمد که دید می تواند تا ته دنیا بدود،

می تواند بال بزند، می تواند پا روی خورشید بگذارد.می تواند

او در آن یک روز آسمان خراشی بنا نکرد، زمینی را مالک نشد،

مقامی را به دست نیاورد اما

اما در همان یک روز دست بر پوست درخت کشید. روی چمن خوابید.

کفش دوزکی را تماشا کرد. سرش را بالا گرفت و ابرها را دید و به

آنهایی که نمی شناختندش سلام کرد و برای آنها که دوستش

نداشتند از ته دل دعا کرد. او در همان یک روز آشتی کرد و خندید و

سبک شد، لذت برد و سرشار شد و بخشید، عاشق شد و عبور کرد

و تمام شد

او همان یک روز زندگی کرد اما فرشته ها در تقویم خدا نوشتند،

امروز او در گذشت، کسی که هزار سال زیسته بود

زمان های قدیم? وقتی هنوز راه بشر به زمین باز نشده بود. فضیلت ها و تباهی ها دور هم جمع شده بودند.

ذکاوت گفت بیایید بازی کنیم. مثل قایم باشک!

دیوانگی فریاد زد: آره قبوله من چشم می زارم!

چون کسی نمی خواست دنبال دیوانگی بگردد?‌ همه قبول کردند.

دیوانگی چشم هایش را بست و شروع به شمردن کرد: یک? ... دو? ... سه? ... !

همه به دنبال جایی بودند که قایم بشوند.

نظافت خودش را به شاخ ماه آویزان کرد.

خیانت خودش را داخل انبوهی از زباله ها مخفی کرد.

اصالت به میان ابر ها رفت.

هوس به مرکز زمین راه افتاد.

دروغ که می گفت به اعماق کویر خواهد رفت? به اعماق دریا رفت.

طعم داخل یک سیب سرخ قرار گرفت.

حسادت هم رفت داخل یک چاه عمیق.

آرام آرام همه قایم شده بودند و

دیوانگی همچنان می شمرد: هفتادو سه? هفتادو چهار? ...

اما عشق هنوز معطل بود و نمی دانست به کجا برود.

تعجبی هم ندارد. قایم کردن عشق خیلی سخت است.

دیوانگی داشت به عدد ??? نزدیک می شد? که عشق رفت وسط یک دسته گل رز آرام نشت.

دیوانگی فریاد زد: دارم میام. دارم میام ...

همان اول کار تنبلی را دید. تنبلی اصلا تلاش نکرده بود تا قایم شود.

بعد هم نظافت را یافت. خلاصه نوبت به دیگران رسید. اما از عشق خبری نبود.

دیوانگی دیگر خسته شده بود که حسادت حسودیش گرفت و آرام در گوش او گفت: عشق در آن سوی گل رز مخفی شده است.

دیوانگی با هیجان زیادی یک شاخه گل از درخت کند و آن را با تمام قدرت داخل گل های رز فرو برد.

صدای ناله ای بلند شد.

عشق از داخل شاخه ها بیرون آمد? دست هایش را جلوی صورتش گرفته بود و از بین انگشتانش خون می ریخت.

شاخهء درخت? چشمان عشق را کور کرده بود.

دیوانگی که خیلی ترسیده بود با شرمندگی گفت

حالا من چی کار کنم؟ چگونه می توانم جبران کنم؟

عشق جواب داد: مهم نیست دوست من? تو دیگه نمیتونی کاری بکنی? فقط ازت خواهش می کنم از این به بعد یار من باش.

همه جا همراهم باش تا راه را گم نکنم.

و از همان روز تا همیشه عشق و دیوانگی همراه یکدیگر به

احساس تمام آدم های عاشق سرک می کشند ...

سبز   باشی و عاشق  واقعی